توبه

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ:
 أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى دَاوُدَ النَّبِیِّ ع یَا دَاوُدُ إِنَّ عَبْدِیَ الْمُؤْمِنَ إِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً ثُمَّ رَجَعَ وَ تَابَ مِنْ ذَلِکَ الذَّنْبِ وَ اسْتَحْیَا مِنِّی عِنْدَ ذِکْرِهِ غَفَرْتُ لَهُ وَ أَنْسَیْتُهُ الْحَفَظَةَ وَ أَبْدَلْتُهُ الْحَسَنَةَ وَ لَا أُبَالِی وَ أَنَا أَرْحَمُ الرَّاحِمِین‏
 
راوی گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که مى‏فرمود:
خداوند به داود پیامبر [علیه السلام] وحى کرد: اى داود! هر گاه از بنده‏ی مؤمن من گناهى سر زند، سپس از آن پشیمان شود و توبه کند، و وقتی که  از آن یاد کند از من شرمنده شود، من او را مى‏آمرزم و آن گناه را از یاد فرشتگانى که بر او نگهبانند مى‏برم، و گناهش را به کار نیک تبدیل مى‏کنم و از هیچ کس پروا ندارم، چرا که من مهربان‏ترین مهربانانم.
 

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال ص130